Naar hogere hoogtes

Inmiddels zijn het reisgezelschap, Joop en ik in Tokyo aangekomen en hebben we nog maar 4 nachtjes over voordat we alweer terug moeten naar Nederland. Wat is de tijd gevlogen. Nu heb ik alweer drie dagen niets geschreven en we doen hier zoveel dat ik me aan de hand van de foto's moet herinneren wat we eergisteren ook alweer gedaan hebben.

Eergisteren dus, gingen we met de hele groep met de trein naar Nara, een stadje drie kwartier rijden verderop, wat heerlijk rustig en gemoedelijk aanvoelt maar wel leuke winkeltjes heeft en toch behoorlijk toeristisch is. Hier hebben we het grootste houten gebouw van Japan aanschouwd met daarin de grootste koperen Boeddha. De grootste hóuten Boeddha vonden we beiden mooier maar om niet al te verwend over te komen vonden we deze ook wel mooi hoor ;-) In Nara zijn we nog bij een museum geweest met oude Boeddhistische beelden, wat allemaal een beetje van hetzelfde was, niets wat we niet eerder gezien hadden eigenlijk. Joop leek zich er ook niet meer in te interesseren en als het niet aan mij had gelegen was hij zo doorgelopen naar de uitgang. Wat nog wel bijzonder was in Nara, waren de loslopende tamme herten, die gevoerd konden worden met speciaal hertenbeschuit. Dit vonden Joop en ik natuurlijk erg leuk! Zodra we de beschuiten in handen hadden werden we omsingeld door herten. Ze werden wel wat agressief als we niet snel genoeg wat gaven; de mannetjes porden me in mijn buik met hun gewei (zachtjes) en de vrouwtjes probeerden mijn t-shirt op te eten. Een harde "AF!" hielp gelukkig wel. We werden niet alleen omsingeld door de herten maar ook door de overige toeristen die kiekjes van ons wilden nemen. Een deel van de groep wilde nog meer musea bekijken en een deel wilde lekker op een terrasje zitten, waar wij (natuurlijk) toe behoorden. Ik mocht weer voor vervangend reisleidster spelen tijdens deze opsplitsing. Twee dames en ik wilden nog wat wnkeltjes kijken, de heren bleven op het terras blijven. Joop koos er zelf voor om zich voor even bij deze herensociëteit aan te sluiten, met wie hij inmiddels erg goed overweg kan.
In Nara kregen we, zoals overal, een reisgidsje in handen geduwd. Hier stonden oa vragen en antwoorden in. De vraag "How did all the deer come to Nara?" was ik wel benieuwd naar. Er stond echter niet het echte antwoord maar een hoop gewauwel over een God die op een wit hert naar Nara was gekomen en blablablablabla. Deze mythes kom je overal in Japan tegen. Alle symboliek (en dat is véél in Japan) lijkt te berusten op mythes, gissingen, leugens?

De volgende dag was het tijd om Kyoto te verruilen voor Tokyo, met de Shinkansen, kogeltrein. Vandaag had onze trein een gemiddelde snelheid van 250 (!!!) km per uur. Ik heb overigens uitgerekend dat we deze drie weken ongeveer 1700 km per trein hebben afgelegd, een behoorlijk eind! Onderweg kwamen we langs de vulkaan/berg Fuji, die iedereen dolgraag wilde zien. Joop en ik snapten niet wat er zo speciaal aan deze berg zou zijn maar hier kwam snel verandering in. De met eeuwige sneeuw beklede top van de vulkaan reikt misschien wel drie keer zo hoog als de nabijgelegen bergen. Zeer indrukwekkend om te zien. Adembenemend. Surrealistisch zelfs doordat het bewolkt was en alleen de top van de vulkaan bóven de wolken te zien was. Echt bizar! (Vervolgens reden we door een tunnel en maakte Joop de geniale opmerking "En nu is'ie 'foetsie'", waardoor ik echt de tranen in de ogen had staan van het lachen).

Tokyo, een stad zo groot als de provincie Utrecht en ongeveer evenveel inwoners als heel Nederland. En dat het druk is, dát merkte ik flink op de eerste dag al. Ik kan zelf absoluut niet tegen teveel indrukken om me heen en nu met Joop moet ik voor twee personen de rust zien te bewaren en ook nog een goede structuur bieden. Deze laatste dagen in Tokyo hebben we geen excursies, geen René om achteraan te lopen. Zelf de gigantische plattegrond uitpluizen dus, de metro leren begrijpen en kijken wat er allemaal te doen is, waar dit dan is, of hrt open is en hoe je er komt. Informatie die je veelal bijeen moet rapen uit een stuk of zes verschillende folders. De ADHD/geen Engels sprekende groep besloot volledig op mij te gaan leunen en daarbij aan mijn hoofd te gaan lopen zeuren. Dit was veel teveel voor mij en Joop had dat ook in de gaten. Na een uur hebben we besloten er samen vandoor te gaan en de rest van de groep samen hun wegin Tokyo uit te laten vechten.

We gingen met de metro naar de Tokyo Skytree, het één na hoogste gebouw van de wereld (in Dubai staat de hoogste), van 634 meter hoog. Ik zag Joop zijn ogen alweer glimmen; Joop is dol op hoogtes! We gingen helemaal naar de top, in een lift die 10 meter per seconde ging, waarvandaan we het overvolle Tokyo konden aanschouwen. De foto's zeggen al genoeg lijkt me. En wij vinden Nederland al vol...? Na een lekker Japans avondmaal liepen we terug naar het hotel en kwamen onderweg een Jazz café tegen. Joop zag hem het eerste en gaf aan wel naar binnen te willen gaan. Er stond alleen een bord met 'Jazz café and live music' met een donkere trap naar beneden, die ik er maar duister uit vond zien. Ik vond het eng om als eerste naar beneden te gaan en zei dit tegen Joop. Joop vond het niet eng en liep zo naar beneden. We kwamen terecht in een schattig café met een stuk of 20 Jappen binnen. De vrouwen wisselden elkaar af met het zingen. Er werd gespeeld op een contrabas en een Yamaha vleugel. Toen wij binnen kwamen werd er direct aan mij gevraagd of ik kon zingen, waarop ik antwoordde met "No, but I can play the piano?!". Ik mocht direct plaatsnemen achter de piano en heb misschien wel een half uur gespeeld, met na ieder nummer luid applaus. Joop genoot van de zijkant mee met een koel wit wijntje en wat Japanse borrelnootjes. Na een uurtje gingen we terug naar het hotel en ploften we voldaan maar doodmoe door de indrukken in de zachte bedden van ons zevende en laatste hotel op deze reis.

Wat we de volgende dag gingen doen? Aangezien ik het makkelijke systeem van metro, bussen en treinen snel in de gaten had, besloten we naar Disneyland Tokyo te gaan, dat maar 18km van ons hotel vandaan ligt! Joop is ook al in Disneyland Parijs en Florida geweest en wilde toch ook wel heel graag naar die van Tokyo (en ikzelf natuurlijk ook wel!). We hebben er veel rondgelopen, bekeken, gegeten, gedronken en genoten. Joop gaf van tevoren aan dat hij niet echt van de attracties houdt. Op de vraag waarom niet had hij geen goed antwoord. Op deze reis was ik er al snel achter dat Joop sommige dingen uit de weg gaat, niet uit angst maar vanuit onwetendheid. Voor mij dus de taak om uitleg te geven en veiligheid en plezier te garanderen. Zo heb ik het voor elkaar gekregen dat Joop is meegegaan in een achtbaan (oké hij ging niet over de kop, maar héé het was wel de engste attractie!). Eerst wilde hij niet mee omdat hij bang was zijn pet te verliezen, die ik toen in mijn tas stopte. Toen ging hij toch maar mee. Toen ik aan het einde van de dag vroeg wat hij het leukste vond aan de dag zei hij direct "De achtbaan!". Nog een andere attractie die Joop in eerste instantie niet wilde doen maar achteraf toch erg leum vond was het kajakken. Een grote kano waar ongeveer 20 mensen in pasten. Ieder had zijn eigen peddel en in een vast ritme voeren we de Missisippi af langs de boomhut van Tom Sawyer, haalden we de grote boot in en zagen we de Indianen.

Eenmaal terug in het hotel waren we beiden zo moe dat we in slaap vielen, om 21 uur weer wakker werden, snel wat eten haalden bij de afhaaljap en nu zit ik dan moe dit mooie verhaal te schrijven terwijl Joop luidkeels naast me ligt te snurken. Joop lijkt trouwens steeds meer in zijn element te komen en van een beperking lijkt soms geen sprake. Hij is een genie in het vinden van de weg (echt waar, hij neemt soms het reisleiderschap van me over voor de hele groep en houdt dan zelfs rekening met het tempo van de ouderen en telt het aantal). En wie wist dat hij zo ontzettend goed is in Engels? Hij kan misschien zelfs wel beter Engels dan ik, in ieder geval beter dan de overige groepsleden. Ook raakt hij wel gewend aan mijn (prettig?) gestoorde kant. Vandaag deed ik nog vanuit het niets zonder muziek een dansje midden op straat en zong er iets bij; Joop deed gezellig mee ("Jorien je mag wel vals zingen hoor, want ik snurk.").