Matsuyama naar Kyoto

Alweer twee dagen verder. Wat gaat de tijd toch idioot snel! Inmiddels zijn we alweer in Kyoto belandt, maar eerst nog een verhaaltje over Matsuyama.

Mijn vorige reisverslag sloot ik af met dat we zouden gaan eten bij een Italiaan. Deze bleek failliet te zijn en na wat rondzoeken belandden we uiteindelijk bij een Indiaas restaurant, gerund door twee broers uit Nepal (welke tot mijn grote opluchting Engels spraken). Op deze reis eten we veel Japans, maar inmiddels is er dus ook al Italiaans, Chinees, Amerikaans en Indiaas langsgekomen. En altijd is ales even lekker. Hier aten Joop en ik voor het eerst allebei een curry (kip), waar we gelukkig wel een milde variant van hadden aangevraagd. Al het eten in Japan is trouwens altijd even lekker en van zeer goede kwaliteit. Dat zijn we in Nederland wel anders gewend. We kregen een rood Indisch wijntje bij het eten, welke erg goed smaakte. Toen we echter opstonden (we waren met z'n zevenen) en we richting het verlichte reuzenrad met uitzicht over Matsuyama wilden lopen, merkten dat de wijn bij iedereen behoorlijk hard aankwam. We waren allemaal giebelig en hadden de grootste lol. Joop en ik namen gearmd het voortouw op onze zoektocht naar de ingang van het reuzenrad, wat nog best moeilijk te vinden was. Het ding was werkelijk prachtig verlicht. In ieder bakje mochten twee personen en de rit duurde ongeveer een kwartier. Het uitzicht over de verlichte stad was echt adembenemend mooi, met hier en daar in de verte een verlicht kasteel bovenop de heuvels. Het was zo mooi dat Joop het maar blijft oprakelen.

De volgende ochtend moesten we twee uur met trein en bus, om bij een zeer oninteressant seksmuseum uit te komen, met een heleboel prenten van Boeddhistische figuren die het met elkaar deden. Echt heel oninteressant en we stonden met 10 minuten weer buiten.
Daarna hebben we nog een kasteel bezocht, waarvoor we veel heftige traptreden omhoog moesten nemen. Het uitzicht was het weer waard; check de foto's! Hierna begon de trip naar beneden, een wandeling van 8 km. Joop en ik waren in eerste instantie de enigen die dit wilden doen, maar omdat de rest van de groep zich in Japan niet goed lijkt te redden, gingen ze toch maar weer mee. Joop en ik zijn beiden flinke doorstappers en geoefende wandelaars, maar aan het einde hadden ook wij pijnlijke voeten van het continue wachten op de rest. De wandeling was overigens prachtig. De enige echte natuurwandeling op deze reis. De vergezichten, de bamboebossen, de meren, de rijstvelden, de rust!

De volgende ochtend moesten we alweer om half 8 klaarstaan voor de 5 uur durende trein naar Kyoto. De treinreis was ook weer erg mooi, het spoor liep vlak langs de zee waardoor het leek of we over water zweefden en de bruggen tussen de eilanden op hoge hoogte maken dit nog sprookjesachtiger.

Eenmaal in Kyoto aangekomen moest ik even heel diep ademhalen. Op het treinstation was het al meteen bizar druk en kwam ik de eerste rij in Japan tegen, bij het toilet, zo lang als van hier tot Tokio (ha-ha). Met veel hectiek werden we in een taxi gezet en reden we de overvolle straten in om bij ons hotel in het centrum aan te komen. De kamers waren nog niet klaar dus moesten we direct verder het drukke gespuis in. Op naar een tempel in de stad; de grootste houten tempel van Japan! Het ding was echt wel mooi met zijn 500 met bladgoud beklede houten boeddhabeelden van 700 jaar oud erin, maar ik had inmiddels barstende koppijn van de drukte en zocht daarom snel buiten een bankje op onder een boom. Joop liep graag met me mee.

Vervolgens gingen Joop en ik naar een Geisha voorstelling. Ik had dezze voorstelling vanuit Nederland al geboekt. In eerste instantie wilde niemand mee; maar wederom wist de groep niet wat ze anders mn doen dus ging iedereen weer mee. Ik had tweederangs tickets besteld omdat de kaarten vrij duur waren dus deed de rest dat ook. Er waten nog genoeg zitplaatsen over in de zaal, maar wij werden naar de zijkant begeleid. Wij moesten op kleermakerszit op kussens van 1 bij 1 meter zitten. Dit vond ik al vrij krap voor een hele voorstelling. Na een paar minuten bleek dat het de bedoeling was om met 4 personen op dit ene kussen te zitten. Hilarisch! We vonden het prachtig! De arme ouderen van de groep vonden dit minder grappig en de meesten waren in de pauze alweer weg. Dit haf overigens ook te maken met de voorstelling, die veel weghad van krols kattengejank uit de monden van de mooie Geisha's. Joop vond het ook helemaal niks. Ik heb hem proberen te laten inzien dat je iets niet mooi hoeft te vinden om ervan te kunnen genieten. De rare klanken die wij niet kennen, de mooie Geisha's, de prachtige kleding, de onbegrijpelijke dialogen, de rare zithouding, de formele kleding van de Japanse gasten die wij zouden beschrijven als ochtendjassen. De geluiden waren niet mooi maar de ervaring was prachtig!

Hierna zijn we samen naar het hotel gehobbeld, de koffers in de kamer geparkeerd en zijn Joop en ik er snel vandoor gegaan om in alle rust ergens te kunnen avondeten, zonder het steeds harder wordende gekakel van de groep om ons heen.